تهویه مکانیکی

تهویه ی مکانیکی چیست؟

تهویه های مکانیکی وسایلی هستند که برای تنفس انسانها استفاده می شوند.
این وسیله معمولا در قسمت icu بیمارستانهاکاربرد دارد.احتمالا تا کنون لوله های پلاستیکی ای که درون دهان یا بینی بیمار قرار می دهند را دیده باشید.این لوله ها این امکان را دارد که به یک دستگاه تنفسی وصل شود.این ماشین تنفسی ونتیلاتور نامیده می شود.

ونتیلاتورها در چه موقعی وبه چه دلایلی استفاده میشوند؟

دو دلیل اصلی برای استفاده از ونتیلاتورها وجود دارد.
–برای جراحی
— زمانی که فرد به حدی بیمار می شود که نمی تواند بطور عادی نفس بکشد.
همچنین در بیشتر جراحی ها وبیهوشی های عمومی نیز از ونتیلاتور استفاده می شود.چون در این گونه موارد فرد در خواب کامل(بیهوشی) به سرمی برد بنابراین ذهنیتی از این دستگاه در این شرایط ندارد. در واقع ونتیلاتور تنفس بیمار را در طی عمل جراحی فراهم می کند.ولی پس از عمل ودر اتاق ریکاوری بیمار می تواند تنفس عادی خود را داشته باشد.در برخی موارد شخص تنها می تواند با کمک ونتیلاتور نفس بکشد و بدون ان تنفس نرمالی ندارد.و ممکن است پس از عمل بیمار تا مدت زیادی به دستگاه نیاز داشته باشد.که این مورد در عمل های جراحی سخت مانند عمل های قلب وریه پیش می اید.

در برخی موارد که فرد دچار التهاب ریه می شود .در صورتی که بیماری او شدید باشد احتمال دارد که نتواند بخودی خود نفس بکشد.ونتیلاتور در این زمان به یاری بیمار می اید.
لوله های پلاستیکی تنفسی در ونتیلاتورها می تواند از طریق دهان یا بینی بیمار وارد شود.در اغلب مواقع راهی برای دانستن این مطلب که بیماربرای چه مدتی به ونتیلاتور نیازدارد وجود ندارد.

یک ونتیلاتور چگونه کارمیکند؟

کار ونتیلاتور وارد کردن هوا به درون ششها با استفاده از یک سری محاسبات که میزان ترکیب اندازه های مختلف فشار و اکسیژن را در هوای ورودی به شش ها تنظیم می کند.هم چنین میتوان سرعت تنفس.حجم ومقدار مواد مصرفی را تغییر داد.
پس از این کارها ماشین هوارا وارد لوله های ونتیلاتور می کند تا بوسیله ی لوله ها هوا را وارد ریه ها کند.

هر کس چه مدت میتواند از ونتیلاتور استفاده کند؟

بیمار میتواند از ونتیلاتور برای ساعت های زیادی وحتی چندین سال استفاده کند.معمولآ اگر شخص برای بیش از2هفته به ونتیلاتور نیاز داشته باشد.این امکان وجود دارد که لوله های ونتیلاتور به گردن بیمار وصل شود.

ریسک های ونتیلاتور چه هستند؟

برخی از ریسکهای ونتیلاتور مربوط به زمانی است که لوله های ونتیلاتور در دهان یا بینی بیمار قرار می گیرد این فرایند لوله گذاری نامیده می شود.
درطی ان دندانها ممکن است صدمه ببیندوخون ریزی وعفونت هم ممکن است پیش بیاید ولی صدمه دیدن دیگر ساختمان ها بسیار بعید است.
برخی افراد نمی توانند باور کنند که برای تمام طول عمرشان به این دستگاه(ونتیلاتور) نیازمند هستند.وبدن انها توانایی ادامه حیات بدون وجود ونتیلاتور را ندارد.این مسئله برای بیمار و خانواده ی او بسیار سخت ودرداور است.در این گونه موارد گفتگو با پزشک معالج وتصمیم گیری در مورد نحوه ی استفاده از ونتیلاتور بسیار حائز اهمیت است.ونتیجه ی بهتری را برای بیمار به همراه خواهد داشت.
مدهای ونتیلاتور

ونتیلاتورهای مدرن با انواع مختلف توسعه یافته‌اند که اجازه می‌دهد یک برنامه درمانی ویژه با توجه به نیازها و پاتولوژی مریض به وی ارائه شود. در این مقاله شایعترین مدها صحبت خواهد شد. اینها شامل IPPV,SIMV,PCV و PSV است.

مدهای ونتیلاتور:
IPPV: دراین مد، ونتیلاتور طوری تنظیم شده است که حجم گاز تعیین شده را در سرعت مشخصی تحویل دهد صرف نظر از اینکه وضعیت بیمار چطور است. این تهویه حجمی است. وقتی که حجم تعیین شده تحویل داده شد، بازدم برای خارج شدن هوا شروع می شود. از آنجائیکه سازندگان و مدل‌های متفاوت ونتیلاتور وجود دارد،IPPV به عنوان CMV یا VC نیز شناخته می‌شود.

SIMV: این مد بیش از آنکه تمام سیکل تنفس را کنترل کند، برای کمک کردن به بیمار در نفس کشیدن استفاده می‌شود. از چندین جهتSIMV مثل IPPV است. حجم و تعداد تنفس، از قبل تعیین شده است ولی بیمار در بین این تنفس‌ها می‌تواند بدون کمک و مانعی تنفس کند. به هر حال قبل از آنکه دستگاه، تنفس تعیین شده را تحویل دهد یک پنجره زمانی وجود دارد .مریض بایستی در این زمان خاص تنفس کند. ونتیلاتور خود را با بیمار تنظیم می‌کند و دم از قبل تعیین شده با تنفس بیمار تنظیم شده و همراه با تنفس بیمار به مریض داده می‌شود.
PCV : در این مد، از قبل فشار بر روی دستگاه مشخص است. پس گاز به ریه‌های بیمار تحویل داده می‌شود تا وقتی که فشار به مقدار خواسته شده برسد. بنابراین حجم جاری به مقدار ظرفیت ریه‌ها و زمان رسیدن فشار به مقدار لازم بستگی دارد.
PSV : این مد نه تنها می‌تواند خود یک مد تهویه‌ای باشد، بلکه آن را می‌توان با دیگر مدها مانند SIMV نیز بکار برد. در این مد هیچ حجم و تعداد تعیین شده‌ای از قبل وجود ندارد. در عوض یک سطح فشار برای تحویل گاز تعیین می‌شود. برای سادگی یک اختلاف تدریجی فشار بین بیمار و ونتیلاتور وجود دارد. بیمار یک فشار منفی را در ریه‌های خود بوجود می‌آورد مثل آنچه در تنفس طبیعی اتفاق می‌افتد، در نتیجه اختلاف فشار بوجود می‌آید. بنابراین تنفس راحت‌تر، حجم جاری بیشتر و صرف انرژی توسط بیمار کمتر خواهد بود.

Assist Mode : همه بیماران تلاش تنفسی‌شان تضعیف نشده و بعضی وقتها شاید بهتر باشد که آن تلاش تنفسی نیز حمایت شود. مد کمکی یکی از این ضمیمه‌ها است. وقتی که بیمار شروع به نفس کشیدن می‌کند، تنفس دستگاه نیز در همان زمان تحویل داده می‌شود. فشار منفی ایجاد شده توسط بیمار ممکن است برابر یا بیشتر از آنچه باشد که بر روی دستگاه شده است. این برای تنفس‌های اتفاقی بیمار مفید است. به هر حال حجم تحویلی برای تنفس اجباری، همان حجم ست شده است.
PEEP : پس از بازدم فشار درون ریه‌ها افت پیدا می‌کند که ممکن است کلاپس آلوئول‌ها اتفاق بیافتد. برطرف کردن این کلاپس می‌تواند سخت باشد و باعث کاهش اکسیژناسیون و افزایش ورود خون بدون اکسیژن به سیستم شریانی می‌شود. برای تصحیح آن، یک سطح فشار تعیین می‌شود. این باعث می‌شود که همیشه ریه‌ها یک فشار مثبت در سطح تعیین شده یا بیشتر را داشته باشند. این آلوئول‌ها را باز نگه می‌دارد و اکسیژناسیون کافی خون را تأمین می‌کند. بالاخره ظرفیت ریه‌ها را بالا می‌برد و ممکن است انرژی مورد نیاز برای تنفس خودبخودی یا تنفس کمکی را کاهش دهد.
CPAP : از همه نظر، CPAP مانند PEEP است. وقتی که PEEP بدون دیگر مدهای ونتیلاتور بکار می‌رود،CPAP نامیده می‌شود. در اینجا فشار ریه مانند PEEP، همیشه در سطخ تعیین شده قرار دارد ولی بیمار تمام دیگر عملکردهای تنفسی را انجام می‌دهد. در حال حاضر تجربه نشان داده است که با آمدن ژنراتورهای کوچک جریان هوا و مدارها،CPAP را می‌توان در خارج از محیط‌های مراقبت بحرانی نیز بکار برد. این می‌تواند بوسیله ماسک‌های محکم مناسب بطور غیر تهاجمی انجام شود. این ممکن است لوله گذاری و تهویه کامل مکانیکی را غیر ضروری سازد و از پذیرش به بخش مراقبت‌های ویژه خودداری شود.